z...nie

Veriamantar

1. Mam.

2. Fragment jednej z ostatnich opublikowanych notek.
— Popatrz.
Niemal krzyknęła, zaskoczona. Słowo pojawiło się i zawibrowało w powietrzu, kiedy ona była pewna, że żaden dźwięk już nie istnieje. Poczuła kołatanie własnego serca, nierówny oddech i drżenie rąk. Z trudem przyznała sama przed sobą, że znów uwierzyła w to, co podsunęła jej własna wyobraźnia. Posłusznie uchyliła powieki, gotowa je natychmiast zacisnąć w obronie przed oślepiającą bielą, ta jednak zniknęła całkowicie. Przez dłuższą chwilę Krapicea mrugała zawzięcie, próbując przyzwyczaić się do przyjemnego półmroku. W końcu była w stanie przyjrzeć się czemuś, co początkowo dostrzegała jako jasną, rozmazaną plamę. Granatowy, finezyjnie wyprofilowany murek otaczał kłębowisko cienkich, przeźroczystych rurek. Puste w środku walce szkła biegły w różnych kierunkach — to zbiegając się w całość, to znów odbiegając we wszystkie strony — tworząc niedookreślony kształt, który za każdym razem, gdy kobieta na niego spojrzała, przywodził jej na myśl coś zupełnie innego. Zerknęła na Oferiona, otwierając usta, Saklianin jednak uniósł rękę i nakazał jej jeszcze raz popatrzeć na szklaną konstrukcję. Przymrużyła oczy i zmarszczyła brwi, orientując się nagle, że w pomieszczeniu nie ma żadnego źródła światła poza delikatną łuną, która biła od podłogi otoczonej przez murek. W tej samej chwili coś zabulgotało i przez szkło popłynęła ciecz. Krapicea patrzyła z otwartymi w zachwycie ustami, jak gęsta substancja wypełnia cienkie rurki, jak toczy ze sobą krągłe pęcherzyki powietrza, jak zwalnia, to znów przyspiesza, wspinając się ku szczytowi konstrukcji.
— Oni nazwali to fontannami — objaśnił Łuska, zadowolony z jej reakcji. — Byłem pewien, że ci się spodoba. — Krapicea, z wciąż otwartymi ustami, patrzyła zafascynowana, jak aklańska substancja spływa w dół spiralnie zakręconą, szklaną ślizgawką. — Słowo, którym określali to, co płynie w środku brzmi s’anth. To jest światło.
— Światło? — Kobieta z trudem przeniosła spojrzenie na Saklianina.
— Mhym. Płynne. Oświetla tutaj wszystko. I można regulować jego natężenie, w dodatku ściany są wykonane z jakiejś dziwnej substancji, która, gdy przekroczy się pewien próg, odbija padające na nią promienie. Fascynujące, prawda? — Pokiwała głową. — Chodź. I nie patrz tak na mnie, będziesz mogła tutaj później wrócić.
Niechętnie ujęła zaproponowane jej ramię, przyglądając się bąbelkom powietrza leniwie wędrujących w łańcuszku wzdłuż najbliższej rurki.
Łuska wprowadził ją przez rzeźbione drzwi do następnego, większego pomieszczenia. Tutaj, oprócz stojącej na środku, ogromnej fontanny, gdzieniegdzie ze ścian, podłogi i sufitu wystawały pojedyncze pęki szklanych rurek. Mleczne, przyćmione światło rzucało długie smugi jasności na wszystko, co je otaczało, jednocześnie jakby nie mogąc przełamać granatowej czerni powierzchni. W pomieszczeniu panował przyjemny, gładki półmrok.
Zobaczyła Piona idącego w ich kierunku i grupkę Saklian stojących obok jednego z czarnych filarów. Nagle zadrżała, ugodzona przebłyskiem olśnienia. Pustka, którą czuła w poprzedniej komnacie, była smutkiem miejsca, jego tęsknotą za właścicielami.
— Nie ma ich tutaj — powiedziała, gdy tylko Avikarion zbliżył się na odległość głosu, jednocześnie wiedząc, że tak głębokie i przytłaczające uczucia miasta nie mogły powstać wskutek samej nieobecności. Pion w milczeniu wyciągnął do niej rękę. Splotła swoje palce z jego, wciąż mając nadzieję, że potwierdzi. — Proszę, powiedz, że ich nie znaleźliście, że są jeszcze inne miasta, gdzie mogli się ukryć, że… — przerwała, widząc, jak potrząsnął głową.
Poprowadził ją w lewo, prosto w korytarz o łukowym sklepieniu, wzdłuż którego wiła się samotna, poskręcana rurka. W milczeniu otworzył przed nią pierwsze napotkane drzwi i gestem zaprosił do środka. Weszła powoli, uważnie rozglądając się dookoła. Na środku pomieszczenia stał misternie rzeźbiony stół, otoczony dwiema parami krzeseł. Wysokie, smukłe świeczniki połyskiwały delikatnie w blasku rzucanym przez szklaną fontannę przypominającą swym kształtem drzewo. Krapicea ze zdumieniem dostrzegła pośród poskręcanych gałęzi drobne, wąskie liście wypełnione płynnym światłem. Pion w tym czasie zdążył już podejść do purpurowej kotary wiszącej na ścianie w otoczeniu obficie zastawionych książkami regałów. Chwycił brzeg ciężkiego materiału i odsłonił przejście do następnej komnaty, zapraszając kobietę gestem do wejścia. Krapicea z cichym westchnieniem niemal przebiegła po miękkim dywanie, nie chcąc kazać Saklianinowi dłużej czekać.
— Czasu było dla nich zbyt wiele — powiedział Avikarion, gdy go mijała. W tej samej chwili jej spojrzenie padło na stojące w kącie wysokie łóżko. Na twarzy leżącej na nim kobiety malował się spokój i delikatny uśmiech śniącego przyjemny sen. Miała szarobrązową, łuszczącą się skórę i popękane, wyschnięte usta. Głębokie, wyraźne zmarszczki nadawały jej wygląd staruszki, włosy były martwe, bez połysku, chociaż wciąż intensywnie czarne.
Krapicea podeszła bliżej, zachowując pełną szacunku ciszę. Akla miała wąską, pociągłą twarz o zdecydowanych rysach. Na prawym policzku połyskiwał ciemną zielenią skomplikowany tatuaż, swą konstrukcją przypominający sploty fontanny. Kobieta delikatnie, w wyrazie żalu dotknęła zamkniętych powiek Władczyni Magii, szepcząc do bogów modlitwę o spokój. Niespodziewanie powiew chłodu uderzył w jej dłoń, Krapicea odskoczyła ze zduszonym krzykiem. Ciało Akla rozpadło się, zamieniając w wirujący pył. Pościel i ubrania opadły na łóżko, anth zatańczył szaleńczo pod sufitem, wywołując podmuchy wiatru i targając lokami kobiety. Szare drobiny Kurzu Magii błyskały złotem, tworząc wir na środku pokoju. I nagle wszystko zniknęło, rozpływając się w powietrzu.
Krapicea popatrzyła szeroko otwartymi oczami na Piona, niezdolna wydusić z siebie słowa.
— Umarli — stwierdził spokojnie Saklianin i wyszedł z pomieszczenia, zostawiając zszokowaną kobietę samą.

3.
- Ylva Hageback pod fizyczną postacią Myf Shepherd.
- Ferox.
- Charakter dopiero ulegnie wyklarowaniu.

4.
gg. 4981336

Adolescente

Moje zdanie znasz Smile

.
Formalności formalnościami, ale poczekajmy jeszcze chwilkę.

Dalila

To my się mamy jeszcze zgłaszać do serii?

Adolescente

Jak chcesz.
Można się zgłosić dla formalności, a można i nie.
Można po prostu napisać, jak się nazywa postać i z jakiego domu jest, to zrobię subforum, a można się zgłosić i wtedy już wiadomo.

Dalila

Ło rany. Myślałam, że wy chcecie rekrutację przeprowadzać całą, debatować, przyjąć, czy nie przyjąć xD.

Leilanii

Hah, to jeszcze sprawiło, że aż mi rzęsy oklapły.

Cóz, nie ma nad czym debatować w sumie, Veria to Veria, gdzie jak nie tu.

Adolescente

Egzakli. Zamykam temat i idę robić subforum. Ferox przeżywa oblężenie.